domingo, 21 de julio de 2013

Un poco más allá.


Un poco más allá. Salir del espacio chico del cada día.
(Pero como más te acercas al horizonte, más lejano está. Porque estás más cansado)

¿Que podía contarle Alfonso a Clara?
Que si, que ya está, que lo pasaron bien, que fueron unos años hermosos…
- Que somos una familia, que los hijos son felices y nuestros padres nos adoran.
- No es lo que piensas. Si que eres muy guapa. Eres la más hermosa del mundo. No es eso.

¡Ay! La pobre Clara. En su bikini a rallas verdes y azules. La cabellera rubia mecida por el viento. El cuerpo esculpido en el gimnasio. Las uñas, perfectas, de color carmín. Como los labios.
- Alfonso, no lo hagas. Ahora, ya, no. No quiero sufrir.

Pero Alfonso, a sus 52 años, estaba decidido a hacer un curso de Windsurf. Pesara a quien pesara.

(Para Rosa B. que seguro que pilla.)


domingo, 7 de julio de 2013

Temps / Tiempo

No et trobo a faltar.
Se que estas.
Tot i que no et puc veure.
El temps de compartir plegats ha acabat.
Allò de "avui he fet", "estic pensant","em preocupa" ja no existeix.
No queden ni els "hola" o els "ey".
Tot aixo va morir aquella tarda trista de malentesos.
I, sembla, saps que? Ara viure, potser, es mes senzill.
Si acceptem que viure sense les persones que apreciem facilita el passar dels dies.
I ens torna a aquella distancia, sense compromisos que, al menys a mi, m'ha caracteritzat sempre.
Potser mai havia d'haver deixat aquesta manera tan meva de ser introvertit...
Hi ha enyorances, clar.
Però el temps pot amb tot.
Fins i tot amb aquesta melancolia que m'envolta.
El temps. Sols falta aixo. Una mica mes de temps.

(Enric Cases. 1961- 2002)

No te encuentro a faltar.
Se que estás.
Todo y que no puedo verte.
El tiempo de compartir ha terminado.
Aquello de "hoy he hecho", "estoy pensando", "me preocupa" ya no existe. 
No quedan ni los "hola" ni los "ey".
Todo eso murió aquella tarde de malentendidos.
Y, parece, ¿sabes que? Ahora vivir es, tal vez, mas fácil.
Si aceptamos que vivir sin las personas que apreciamos facilita el pasar de los días. 
Y nos devuelve a aquella distancia, sin compromisos, que, al menos a mi, me ha caracterizado siempre. 
Tal vez nunca debería haber dejado esa manera de ser tan introvertida...
Hay añoranzas, claro.
Pero el tiempo puede con todo.
Incluso con esta melancolía que me envuelve.
El tiempo. Solo es eso. Un poco más de tiempo.

(Enric Cases. 1961- 2002)